KÜSLERİ BARIŞTIRMAK HAKKINDA BUYRULAN MENAKIBTIR. 
HAZRET-EL ÜSTAZ KADDESALLAHU SIRREH-ÜL ALA VE AZİZ HAZRETLERİ BUYURDU Kİ

Mevlana Şahıkul Hazretleri, “Ben Peygamber Efendimiz'den, Ramazan'ın son günlerinde özellikle yirmi yedinci gecesinde, bu gecelerin hürmetine, ümmetin işlediği günahların affı ve bu büyük günahlar sıkça işlendiği için af diliyordum. Uzun senelerce Allah-ü Teala'dan bu şekilde af talep ederdim.

Bir gün Hz. Ebubekir'in sesiyle bana cevap geldi, Senin af dilerken tükettiğin nefes ve hatta kıyamete kadar bu yolda tüketeceğin nefesler, Ümmet-i Muhammed'den küs olanları barıştırdığın zaman yazılan sevabın yanına yaklaşamaz. Ümmetin din kardeşlerinden birbirine küs olanların, birbiriyle sarılıp barışıp helalleştiklerinde yazılan sevap, senin kırk sene boyunca nefsine karşı, dünya malına ve zevklerine karşı durarak yaptığın ibadetten daha üstün olacak.

Özellikle arife günleri bayram namazından çıkıncaya kadar, verilen sadakaya ve barıştırılan küslere yazılan sevap bilinse herkes bunu kazanmak için çok gayret ederdi”

Şahıkul Hazretleri, “Ben o günden sonra, maddi imkanım olmasa dahi, kitap ve elbiseleri satıp o günlerdeki sevapları kazanmaya çalışıyorum” buyurdu.

Şahıkul Hazretleri, arifeden başlayıp bayram namazından çıkıncaya kadar olan o zamanı tarikatın en sağlam direği olarak da tarif etti ve buyurdu ki, “Ben de o günlerde Abd-ül Halik'in ruhundan sadaka vermeye başlamıştım.

Sonra Abd-ül Halik'i gördüğüm zaman bana dedi ki, Sen beni çok zenginleştirdin. O geceden başlayarak, benim gibi olanlar arasında iyilikler güzellikler benden hiç eksik olmadı, Uhud tepeleri kadar fazlaydı” Şahıkul Hazretleri ilaveten dedi ki, “Artık ben o günlerde sadaka verenlerden oldum”. Şahıkul-lu Hazretleri , Abd-ül Halik'in manevi terbiyesi altındaydı.

Abdullahir Ahrar şöyle söyledi, “Bizim dilimizin kuvveti Şahıkul-lu'nun hakiki kıymetini anlatmaya yetmez. Onu anlatmak için başka bir lisan lazımdır”